ROZDZIAŁ 12 (Ush)

            Soli zeszła na parter, drapiąc się niemrawo w tył głowy. Dopiero się obudziła, więc zamiast włosów miała jeszcze szopę, a na sobie letnią piżamę. Co tam, że było już po południu – skoro jest weekend, to co innego ma robić, jak nie odsypiać ten tydzień harówki w szkole? Dodatkowo ten gorąc na zewnątrz potrafił zabić, więc nie bardzo miała ochotę wychodzić w miejsca, gdzie nie ma klimatyzacji.

- Yo – usłyszała męski głos, dochodzący z salonu. Na fotelu siedział rudowłosy chłopak, starszy od dziewczyny o pięć lat. Jej brat, Yahiko. Nawet się nie odwrócił, bo akurat oglądał jakiś serial. Nie żeby jakoś go fabuła interesowała, ale akurat był kadr na jakąś cycatą piękność, to nie mógł pozwolić sobie na odwrócenie wzroku.

- Hej – ziewnęła. – Gdzie rodzice?

- W pracy, a gdzie indziej? – wzruszył ramionami. – Zrób sobie śniadanie – zarządził.

- A ty już jadłeś? – zapytała.

- Taa… Ale jajecznica wyszła mi tak dobrze, że nic ci nie zostawiłem – wystawił jej język. – Powodzenia w kuchni~ Nie rozwal jej.

- Bardzo śmieszne – sarknęła dziewczyna i ruszyła na podbój kuchenki. Na początku pomyślała, że też zrobi jajecznicę albo coś równie prostego, ale potem zerknęła na Yahiko i stwierdziła, że nie. Lepiej zrobić coś o wiele lepszego, żeby żałował, że nie wierzył w jej iście ogromne umiejętności kucharskie. Dlatego też rozpoczęła rewizję kuchni w poszukiwaniu potrzebnych składników, a następnie wzięła się za stworzenie z nich coś jadalnego i ładnie wyglądającego. Później wzięła patelnie i ułożyła na niej paski chleba w jajku i poczekała parę minut, aż się usmażą, po czym polała jej dżemem malinowym, który przysłała jej ostatnio babcia. Tosty francuskie udane w stu procentach. Teraz tylko zjeść przy Yahiko.

            Uśmiechnęła się do siebie pod nosem i poszła do salonu z talerzem, a następnie usiadła koło brata i zaczęła jeść. On z początku nawet na nią nie spojrzał, ale kiedy zobaczył te tosty…

- Soli, siostro moja kochana, daj mi trochę – uśmiechnął się do niej promiennie, tak jakby to miało coś dać.

- Nie – odparła od razu, odwracając się tyłem do niego.

- No weź! – zajęczał. – Ja bym ci dał! – zapewnił.

- Aha, pewnie – sarknęła. – Tak jak miałeś dać prezent na moje urodziny? Albo tak jak miałeś mi pożyczyć PSP? – uniosła brew. – Czy tak jak dzisiaj jajecznicę? – uśmiechnęła się do niego tryumfalnie.

- No daj! – zaskomlał, patrząc na nią psimi oczami.

- N-I-E – przeliterowała specjalnie dla niego. – Sam sobie zrób – wzruszyła ramionami. – Tylko kuchni nie rozwal~

- Siostro! – burknął. – Daj!

- Nie – dalej odmawiała, zajadając się słodkim przysmakiem.

- To daj chociaż namiary na kogoś, kto mi zrobi! – zmienił taktykę.

- Hm… - zastanowiła się przez chwilę. Ush ją nauczyła, ale przecież nie będzie jej męczyła przez tego ułoma… Chociaż… Mogłaby się zabrać z Yahiko jego samochodem do niej. – Dobra – zgodziła się tak pogodnie, że aż chłopak spojrzał na nią podejrzliwie. – Ale weźmiesz mnie ze sobą.

- Po co? – skrzywił się.

- Bo mam ochotę spotkać się z Ush – odparła obojętnie. – To chcesz czy nie?

- Ale Ushio? – burknął. – Miałem nadzieję na jakąś piękność w fartuszku – wyżalił jej się.

- Spieprzaj, zboczeńcu! – walnęła go poduszką.

- Dobra, dobra, przepraszam! – wybronił się ze śmiechem. – To idź się ubrać – nakazał.

- Czekaj, aż zjem – odparła. – I nie, nie dam ci – dodała szybko, widząc minę brata.

- Jędza – mruknął pod nosem, a ta wystawiła mu język.

            Jakąś godzinę później stali przed domem Ushio, czekając aż ktoś im łaskawie otworzy. I nagle w drzwiach pojawiła się fioletowowłosa kobieta, mniej więcej w wieku Yahiko. Kiedy Soli zobaczyła minę swojego brata, wpatrującego się w Konan z niewielkim rumieńcem, usta dziewczyny rozciągnęły się w przebiegłym uśmiechu. Chyba będzie ciekawie.

            Wtedy też na parter zeszła Ush. Od razu podeszła do drzwi i zobaczyła dokładnie to samo, co Soli. Malutki rumieniec na twarzy jej siostry znaczył tylko jedno. No ale znając ją sama sobie nie da rady, biedactwo…

            Zerknęła na koleżankę z wymownym uśmiechem, co ta od razu odwzajemniła, widocznie podekscytowana.

- Wchodzicie? – szatynka uniosła brwi do góry.

- Yyy. A, tak! – Yahiko pokiwał nerwowo głową i razem z siostrą weszli do domu, a Konan zamknęła za nimi drzwi.

- Przyszliśmy, żebyś nauczyła tego debila jak się robi tosty francuskie – powiedziała Soli.

- No wieeem, aleee… - próbowała wymyślić jakieś dobre kłamstwo. – Brakuje składników! – wypaliła. – Wiecie, trzeba zajść do sklepu – spojrzała na Yahiko i Konan.

- I ja mam po nie pojechać, tak? – skrzywił się mężczyzna.

- Nie, nie – uśmiechnęła się Soli. – OBOJE tam pójdziecie – oznajmiła, sprawnym ruchem biorąc kluczyki do samochodu z rąk Yahiko.

- Co- Czemu ja też?! – zbulwersowała się Konan.

- Bo tak – odparła Ush. – Pa~ - pomachała im i razem z Soli wywaliła za drzwi.

- Po kogo dzwonimy? – spytała Shiroi .

- Po wszystkich! – odparła zaśmiana dziewczyna. – Po chłopaków też – dodała po chwili i razem zaczęły dzwonić do koleżanek. Te od razu przybiegły do domu Tachibany, by obmyślić jakiś fajny plan swatania Yahiko i Konan. Mieli dużo czasu, bo do sklepu szło się jakieś pół godziny.

            Jako że było ich tam cokolwiek dużo, usadowili się wszyscy w salonie; niektórzy na podłodze, a niektórzy na sofie czy fotelach. Brakowało tylko jednej osoby – a mianowicie Hidana. Powiedział, że nie może przyjść przez… babcię. Okazało się, że wpadła do niego i nie chciała wyjść, a za punkt honoru obrała sobie oczyszczenie pokoju Hidana ze wszystkich nieprzyzwoitych rzeczy. Cóż, może jej życia zabraknąć… Zwarzywszy także na to, że młoda już nie jest…

Najpierw mieli z niego niezły ubaw (przez co prawdopodobnie dostawał ataków kichania), a dopiero potem przeszli do właściwego tematu.

- Oni się już znają? – zapytała Tsu.

- Aha – odparł Nagato. – Ze szkoły. Plus, my w trójkę spędzamy ze sobą dużo czasu. Wiecie, kiedyś mieszkaliśmy blisko siebie, to się zakumplowaliśmy.

- I super! – ucieszyła się Soli. – Szykuj się Ush, bo będziemy rodziną – wyszczerzyła się.

- Już się doczekać nie mogę – przybiły sobie piątkę.

- No dobra, ale wpierw musimy ustalić jakiś plan – powiedziała spokojnie Is.

- Dobra, wracając do konkretów… - westchnęła It. – Może… - zerknęła porozumiewawczo na Tsu.

- …Zamkniemy ich w jakimś ciemnym miejscu i wtedy… - dziewczyna uśmiechnęła się przebiegle.

- Nie! – odezwała się od razu Ush. – Nigdy w życiu!

- No weeeź~! – powiedziały obie.

- To przecież całkiem niezły plan, nie? – powiedziała Mangetsu do Itami, a ta przytaknęła głową. – Bo pomyśl, będą sami, w ciemnym miejscu, z paroma świeczkami, które im podrzucimy… Idealny nastrój, nie? – wyszczerzyła się, a Tachibanie zrzedła mina. – Widzisz, ja nie tylko o TAKICH rzeczach – wystawiła jej język.

- W sumie, całkiem niezły ten pomysł – przytaknęła z aprobatą Domi.

- Też tak myślę – kiwnęła głową Is. – Ale możemy go trochę urozmaicić – dodała z uśmiechem.

- Na przykład? – Namida uniosła brew.

- Na przykład dać im tam jakiś koszyk z dobrym jedzeniem czy coś – podsunęła. – Wiecie, taka romantyczna kolacja czy coś.

- Dobre! – zgodziła się Soli.

- Tylko mam dwa podstawowe pytania – powiedziała Yami, a wszyscy spojrzeli na nią pytająco. – JAK chcecie ich tam zamknąć. I GDZIE?

- No to chyba oczywiste – wzruszył ramionami Dei, a wszyscy spojrzeli na niego zaciekawieni. Co on znowu wymyślił? – Uprowadzimy ich i będzie! – wyszczerzył się, a reszta spojrzała na niego jak na ostatniego debila.

- Zamknij się czasem, cioto – warknął Kakuzu.

- Sam się zamknij, niewypale! – odgryzł się Douhito. Saifu już miał coś powiedzieć, ale przerwał im Sasori.

- Dobra, a tak na serio – westchnął ciężko. Co za banda idiotów. – Przy placu zabaw przy podstawówce jest taka kanciapa szkolnego woźnego. W sumie dość duża i spokojnie by tam rozłożyli ten piknik i tak dalej – powiedział.

- Okej, to mamy już gdzie ich zamknąć – odparła Ush. – Teraz jak to zrobić? – zastanowiła się.

- A to też w sumie nie będzie takie trudne – stwierdziła Soli. – Można by ich tam zaprowadzić jakimś liścikiem albo podstępem. To znaczy, ja bym zaprowadziła tam Yahiko, a ty Konan. Ewentualnie Nagato zadzwoniłby do nich i powiedział, że chce się spotkać.

- Trzecia opcja najlepsza – stwierdziła Yami.

- Dokładnie – Itachi skinął głową. – Na liściki mogą się nie nabrać. A chyba zaczną coś podejrzewać, jak nagle z Ush ich gdzieś wyciągniecie, nie? – uniósł brwi.

- A Nagato będzie chyba naturalny – poparła go Is.

- Czyli Nagato dzwoni do nich wieczorkiem, jak już wszystko przygotujemy – podsumowała Tsu i zerknęła na zegar wiszący na ścianie. Zbliżała się piętnasta. Yahiko i Konan powinni wrócić za niedługo. – To my idziemy wszystko przygotować, a wy tu siedzicie i pilnujecie, żeby nie mieli żadnych planów na wieczór – wskazała na Soli, Ush i Nagato, a ci skinęli głowami. Po chwili cała gromadka wyszła z domu, zostawiając trójkę samą. Niedługo potem wrócili Yahiko i Konan z zakupami, które niósł oczywiście chłopak. O dziwo, nie wyglądali na złych, a wręcz przeciwnie. Tylko zdziwili się na widok Nagato.

- Co ty tu robisz? – spytał rudowłosy, mrugając oczami.

- Do Ush przyszedłem – wzruszył ramionami obojętnie.

- Aha. Mniejsza – odparł Yahiko. – Ush, pokaż jak się robi te tosty – zwrócił się do szatynki.

- Yyy… Konan ci pokaże! – odparła szybko. – Ona robi lepsze!

- Prawda, prawda – Soli pokiwała energicznie głową.

- Poza tym, tego, muszę coś z nimi pilnie omówić – dodał Nagato i razem szybko udali się na piętro do pokoju Tachibany. Para spojrzała po sobie dziwnie i poszli razem do kuchni.

            Tymczasem reszta poszła do Sasoriego. Uznali, że najpierw muszą zająć się tą kolacją, a jego kuchnia będzie do tego najlepsza, bo jest wielka. Chłopak od początku się na to nie zgadzał, jeszcze mu dom wysadzą, a on nie miał ochoty sprzątać po nich żadnego syfu.

            No ale koniec końców i tak wpieprzyli mu się do domu i nie mógł ich stamtąd wywali żadnymi krzykami. Chociaż najbardziej ze wszystkiego, bał się, że ta głupia jędza, Mangetsu coś odwali. Nie, on się nie bał. On to wiedział.

            W sumie to tylko dziewczyny podjęły się gotowania. Chłopcy z kolei usiedli sobie przed telewizorem i włączyli jakiś film. Zgodnie uznali, że wolą się nie wtrącać i po prostu grzecznie sobie siedzieć. No, może poza Deiem. On nawet lubił gotować. Chociaż nie znaczyło to, że innych to zachwycało. Zwykle jego próby w kuchni kończyły się wielkim BUM!. Dlatego też matka zabroniła mu wchodzić do kuchni po pierwszym takim wypadku.

            Is zajrzała do lodówki – w sumie to była pełna, więc nie musieli zapieprzać do sklepu. Dobrze, pół godziny więcej. Wyjęła jakieś składniki i rozłożyła je na blacie. Uznała, że można by z tego zrobić jakąś lazanię czy coś. Jednak Tsu uprzedziła ją i po prostu wzięła jakieś gotowe danie, i wsadziła do mikrofalówki. Jednak akurat kiedy ustawiała czas podgrzewania, gadała z It, więc nie uważała.

- Czyli co robimy? – zapytała Domi.

- Odgrzewamy jakieś jedzenie – wzruszyła ramionami Mangetsu.

- No ale to chyba miało być świeże… - westchnęła Yami.

- Przecież jest. Co chcesz – burknęła brunetka.

- Ja mogę zrobić lazanię – powiedziała Is.

- Spoko – zgodziła się Itami. – Przynajmniej to będą mieli dobre – zaśmiała się pod nosem i wróciła do rozmowy z Tsu, w czasie której Hozuki zdążyła przygotować i włożyć do piekarnika potrawę. I dosłownie chwilę po tym usłyszeli głośny huk. W pomieszczeniu momentalnie znalazł się Sasori, a kiedy zobaczył w jakim stanie znajduje się kuchnia, dosłownie ręce mu opadły.

            Jak się okazało, mikrofalówka wybuchła, bo potrawa, którą włożyła tam Tsu ogrzewała się zbyt długo, a ona tego nie zauważyła. I przez to całe pomieszczenie wyglądało gorzej niż pole walki czy pobojowisko. A pośrodku stały Mangetsu i Itami ze zdziwionymi minami, jak u reszty dziewczyn.

- Mangetsu! – warknął głośno Sasori. – Powaliło cię do końca, debilko!?

- Ups…? - uśmiechnęła się krzywo. Gdyby chłopcy nie zareagowali w odpowiedniej chwili, prawdopodobnie rozegrałaby się tam prawdziwa walka. Sasori vs. Tsuki. Hm. Szkoda. Byłoby ciekawie.

            No ale zgodnie doszli do wniosku, że jednak coś zamówią. Bo nawet lazania Is nie przetrwała. Sasori zmusił Tsuki, żeby posprzątała ten cały bajzel, ale i tak mu uciekła, zostawiając go samego z tym wszystkim. Bo reszta też jakoś nagle się ulotniła. Głupi debile.

            Nagato już jakiś czas temu wyszedł z domu Ush, a Yahiko jakiś czas po nim. Zostały tylko siostry Tachibana i Soli. Licealistki próbowały nakłonić Konan do przyznania się, że podoba jej się Shiroi, ale skończyło się fiaskiem. Kobieta milczała jak grób i udawała, że nie wie, o co im chodzi.

            Cała akcja zaczęła się dopiero pod wieczór, około osiemnastej. Kiedy Nagato upewnił się, że wszystko już gotowe, zadzwonił najpierw po Konan, a potem po Yahiko. Podał miejsce spotkania i powiedział, że mają wejść do kanciapy ciecia. Że niby czeka tam na nich jakaś niespodzianka czy coś. No, w każdym razie się nie sprzeciwiali, co wyszło zdecydowanie na plus.

            Ush i Soli wyszły z domu trochę wcześniej, mówiąc, że umówiły się z koleżankami. No, kłamstwem to nie było.

            Razem z resztą czekały za krzakami przy placu zabaw, aż przyjdzie para. A gdy razem weszli do niewielkiej budki, Kakuzu ich zatrzasnął. Coś tam krzyczeli stłumionymi głosami, ale licealistów mało to obchodziło. Udało się.

- Nagato! – krzyknął Yahiko przez telefon. Od razu do niego zadzwonił. – O co tu chodzi?!

- O nic, o nic – zapewnił, uśmiechając się. – Miłej randki życzę~

- Czekaj- Czego?! – wydarł się znowu. – Daj mi do telefonu Soli – chłopak podał koleżance komórkę.

- Co chcesz? – zapytała.

- To ty to wymyśliłaś, nie? – warknął.

- Yyy… Nie do końca – odparła niewinnie. – Razem z Ush doszłyśmy do wniosku, że koniecznie chcemy być rodziną – przybiła sobie z Tachibaną żółwika. – Także nie spieprz tego.

- Słuchaj no, ty mała… - nie dokończył, bo dziewczyna mu przerwała.

- Jak sobie tego nie powiecie, to was nie wypuścimy ♥ - oznajmiła mu.

- Jak tylko stąd wyjdę, to ci łeb ukręcę! – zagroził.

- Tak, oczywiście – przytaknęła pobłażliwie. – Już się doczekać nie mogę. Pa~

            Wszyscy na zewnątrz rozsiadli się przy budce i w ciszy nasłuchiwali, co się dzieje w środku. Przed dobrą godzinę gadali o jakichś nieciekawych (przynajmniej dla nich) sprawach i, jeśli dobrze zajarzyli, jedli to, co im zamówili. Zobaczyli też, że zapalili świecie, które im tam zostawili. Wszystko szło w dobrym kierunku, ale trochę za wolno… Nudziło im się już. Dlatego tym razem to Ushio zadzwoniła do swojej siostry.

- Weź to już powiedz – oznajmiła na wstępnie, nie przywitawszy się z nią.

- Weź się odwal – odparła sarkastycznie Konan.

- No czemu tego nie powiesz? – jęknęła. – On się ucieszy, ty się ucieszysz, my się ucieszymy. I happy end, nie? Jak w tych wszystkich romansidłach, które oglądałyśmy. Wszystkie dobrze się skończyły! I jak będziesz miała chłopaka, przestaniesz myśleć o kupnie kota! – rzuciła absurdalnym argumentem, a reszta zaśmiała się cicho pod nosem.

- Kota i tak kupię! – odparła. – I nazwę go Miałczysław! – ostatnim słowem wywołała spazmy śmiechu u siostry.

- Faktycznie, niezłe imię, ot co – zaśmiała się.

- Spadaj – burknęła i się wyłączyła. Ale chyba zadziałało. To znaczy, musieli się domyślać, co robią, bo nagle zrobiło się dziwnie cicho. I jak już mówili to szeptem, tak by licealiści nie mogli dosłyszeć.

            I nagle rozbrzmiał dzwonek telefonu Nagato.

- Otwieraj – nakazał Yahiko.

- Powiedziałeś? – wyszczerzył się do siebie.

- Tak.

- To powiedz to jeszcze mi – odparł.

- Stary… Wiesz, ja cię lubię i tak dalej, ale tego… - Shiroi zaczął się jąkać, a Uzumaki klepnął się w głowę.

- Nie o to mi chodziło, cioto – westchnął. – Powiedz mi, że ją kochasz.

- A… Było tak od razu! – warknął nieco zakłopotany.

- No to gadaj.

- Koch… kocham… ją… - burknął cicho, ale jednak. Nagato pokazał Kakuzu, że może już otworzyć i się wyłączył. Z kolei Soli i Ush przybiły sobie piątkę. Udało się!

Soli

No to fikcyjnie jesteśmy rodziną xD

Jeszcze teraz zaplanować to w realu xD

Boski rozdział, ach ta miłość w rodzinie - takie to prawdziwe xD

Hahaha, babcia Hidana jest mega xD ja próbowałam raz, dlatego jestem stara... xD